پیام سهیل عربی از زندان برای روز جهانی کارگر

کنشگر و زندانی سیاسی سابق سهیل عربی طی پیامی به وضعیت زندانیانی که در زندان تحت استثمار شدید کار میکنند میپردازد.

کانون حقوق بشری نه به زندان – نه به اعدام،۹ اردیبهشت ۱۴۰۱؛ سهیل عربی، کنشگر سیاسی، و زندانی سیاسی پیشینکه هم اکنون در تبعید به سرمی برد در یک فایل تصویری به مناسبت فرا رسیدن «روز جهانی کارگر» گفت: «وقتش است که دیگر بلند شویم، وقتش است که به کف خیابان ها بیاییم و حقمان را پس بگیریم. دیگر بس است! چیزی برای از دست دادن نداریم. چیزی بجز زنجیرهایمان برای از دست دادن نداریم».

سهیل در این پیام به وضع زندانیانی که در زندان تحت استثمار شدید کار می کنند می پردازد. او می پرسد: که اگر شرایط کار و درآمد کافی در سرزمین ثروتمند ایران فراهم بود، این کارگرانی که ۱۲ساعت در زندان برای «بنیاد تعاون حامی» کار می کنند، دچار کار خلاف نمی شدند.

متن پیام:

سلام، سهیل عربی هستم.
این ویدئو را در تبعید و در حمایت از کارگران و «گرامیداشت روزکارگر» و مهم تر از همه برای اینکه به این مهم برسیم که باید تعیین تکلیف کنیم با حکومتی که سالهاست حق همه مردم بویژه کارگران و زحمتکشان را پایمال کرده و فقط ما ستمدیدگان هستیم که میتوانیم به داد خودمان برسیم و هیچ ناجی دیگری نداریم.

میخواهم از کارگران زندانی شروع کنم و تجربه خودم را از همزیستی و دیدن درد این عزیزان بگم.

توی زندان های دور از تهران، مخصوصا مثل زندان تهران بزرگ که نزدیک به قم هست، در محدوده ای به نام چرمشهر، بدلیل آب و هوای بدی که داره و به دلیل اینکه آب اشامیدنی نیست و هر زندانی مجبور است که آب آشامیدنی را از فروشگاه بخره و روزی سی چهل هزار تومان پول آب آشامیدنی است. دوری راه، ساس، شپش، گال، بوی مواد مخدر و سختی هایی که این زندان دارد، خیلی از زندانیان حاضر میشوند برای رهایی از این وضعیت پیشنهاد کار «بنیاد تعاون حامی» را بپذیرند و بیایند در زندان هایی مثل گوهر دشت و زندان اوین و توی « بنیاد تعاون حامی» کار کنند.

این کارگاهها مثل سری دوزی است، مثل بسته بندی مواد خوراکی هست و حقوق کارگر زندانی کمتر از ۵۰ هزار تومن در هفته است که همین ۵۰ هزار تومان را نصفش را آنموقع میدهند.

روزی ۱۰ – ۱۲ ساعت کار بدون بیمه و بدون ایمنی، زندانی باید سر پا بایستد و بهش توهین بشود. آنجا پر از مواد مخدر است و فقط برای اینکه در یک شرایط نسبتا طبیعی تر زندگی کند این شرایط را میپذیرد.

هزاران کارگر زندانی در این زندان ها دارد استثمار میشود و سوالی که به ذهن هر کسی میرسد اینست که این آدم هایی که دارند در زندان کار میکنند خب اگر شرایط کار برایشان فراهم بود حتما پایشان به زندان نمیرسید.

کسی که حاضر است روزی ۱۲ ساعت کار کند توی این کارگاه ها – کار خیلی سخت – خب همین کار را اگر در بیرون از زندان داشت آیا به سمت خلاف میرفت، آیا پایش به زندان باز میشد؟

توی زندان ها خیلی زیاد جوان هایی از شهرهایی مثل کوهدشت، مسجد سلیمان، برازجان، سیستان و بلوچستان دیدم که باهاشون صحبت میکردم، میگفتند که از ۱۳ – ۱۴ سالگی کشاورزی کردند، کارهای سخت کردند ولی زندگی شان نچرخیده و آمده اند به کلان شهرها مثل تهران و مدتی باربری و کارهای سخت کردند ولی باز هم زندگی شان نگذشته و یا بعد از ۴ – ۵ سال باربری توانشان تمام شده و رفته چند شیشه مشروب فروخته و او را به زندان انداخته اند و در زندان برای اینکه اموراتش بگذرد مجبور شده خلاف های دیگر بکند و یک خلاف کار کوچک تبدیل به یک مجرم سابقه دار شده است.

همه این ها بخاطر اینست که ما واقعا هیچ حق و حقوقی برای کارگرمان نیست. هیچ اشتغال زایی درستی نیست. باوجودیکه داریم در اوج ثروت زندگی میکنیم.

همینجا شهر برازجان که سالهاست تبعید گاه است را نگاه میکنم یک عالم نخلستان دارد و زمین کشاورزی دارد ولی متاسفانه رسیدگی به آن نیست. شهرهای اطراف را هم که میبینیم هیچ دلسوزی برای مردم نمیشود.

با پولی که فقط در عسلویه دارد حکومت کسب میکند میتواند تمام مردم ایران را که سیر بکند هیچ، حتی مردم آفریقا را هم سیر بکند ولی تمام این درآمد های مردم دارد در استرالیا و هندوستان سرمایه گذاری میشود.

وقتش است که دیگر بلند شویم، وقتش است که به کف خیابان ها بیاییم و حقمان را پس بگیریم. دیگر بس است! چیزی برای از دست دادن نداریم. چیزی بجز زنجیرهایمان برای از دست دادن نداریم.

همه آزاداندیش هایمان و همه روزنامه نگاران، وکیل ها ، معلم ها، کارگرها، بخاطر یک انتقاد توی زندان هستند یا توی شرایط سخت هستند.
چقدر کشته دادیم، چقدر زندانی دادیم. بس است دیگر!

به عنوان یکی از کوچکترین سرباز های مردم خواهشم اینست که به خودمان بیاییم دیگر!