سازمان عفو بین‌الملل، ایران را رکورد دار اعدام در جهان در سال 2021 معرفی کرد. عفو بین الملل گفت ایران در دوران رئیسی بالاترین اعدام‌ها را از سال 2017 تاکنون داشته و اعدام‌ها باید بیشتر از ارقام رسمی منتشر شده باشد.
در حاکمیت دیکتاتوری ولایت فقیه، کمتر روزی را سراغ داریم که بساط دار و اعدام برپا نباشد؛ چرا خامنهای به رغم آگاهی نسبت به هزینه سیاسی و بین‌المللی هر اعدام، دست از اعدام بر نمی‌دارد؟
اما پرسش اصلی این است که در برابر همگان قرار دارد، این است که علت این همه اعدام در این رژیم برای چیست؟
پاسخ را میتوان در مؤلفه‌های زیر جستجو نمود:
۱. این حاکمیت به دلیل فقدان مشروعیت اجتماعی و ناتوانی در حل مسائل سیاسی، اقتصادی و اجتماعی؛ برای حفظ نظام جز سرکوب و اعدام، راه دیگری ندارد. سرکوب به صورت کلاسیک روی تولید ارعاب سوار است و ابزار اصلی برای ارعاب؛ اعدام و زندان است.
۲. برای نظام‌های دیکتاتوری؛ اعدام و زندان شاخص ادامه حکومت و تعادل برتر دستگاه سرکوب است؛ از این رو سقوط این دو شاخص به منزله پایان نظام است. همانگونه که در انقلاب کبیر فرانسه، حاکمیت با سقوط زندان باستیل سرنگون شد و در انقلاب سال ۵۷ سقوط اوین به منزله پایان کار نظام سلطنتی و شاه بود.
۳. بنابراین استمرار اعدام و کشتار برای خامنهای، الزام بقا و عامل استمرار نظام است. به همین علت هزینه سیاسی و بین‌المللی اعدام‌ها را می‌دهد ولی دست از آن نمی‌کشد. در تاریخ ایران، داستان ضحاک ماردوش را همه شنیده‌اند که نشانه سمبلیک فرمول بقا برای نظام‌های دیکتاتوری و ضد مردمی است. ضحاک تا وقتی زنده بود که توان کشتار داشت وقتی نتوانست به کشتار ادامه بدهد؛ کشته شد!
۴. در جوامعی که دیکتاتوری بر آن حکم میراند، بین سرکوب و مقاومت مردم؛ توازن و تعادلی وجود دارد و از روی هر کدام میتوان به ابعاد و وزن دیگری پی‌برد. یعنی از میزان سرکوب به سادگی میتوان به میزان مقاومت مردم در برابر دیکتاتوری ولایت فقیه پی‌برد و بر این اساس میتوان به علت افزایش اعدام‌ها پی‌برد.
۵. اعدام و سرکوب جامعه، سلاح زنگ زده و نخ نمایی است که دیگر برای به سکوت واداشتن مردم، اثر چندانی ندارد. ما باید پاسخ این همه اعدام و جنایت را در خیابانها و حضور جوانان و مردمی که دیگر این حاکمیت را نمی‌خواهند، جستجو کنیم. باید پاسخ این همه جنایت را در استمرار اعتراضات سراسری مردم و فریادهای مرگ بر خامنهای و رئیسی ببینم و نتیجه بگیریم که اعدام‌ها دیگر نمی‌توانند بقای این نظام پس مانده و فرتوت را تضمین کنند و هر اعدام به داس خشمی تبدیل می‌شود که سرانجام به ریشه کنی کل حاکمیت ارتجاعی حاکم بر کشورمان ایران خواهد رسید.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen